حافظانه

ور چنین زیرخم زلف نهددانه ی خال

ای بسـا مرغ خرد را که به دام اندازد

و اگر ساقی دانه ی خال را اینچنین دلبرانه و دلستانانه؛ زیر حلقه ی زلف پنهان نماید؛ چه بسامرغان خرد فراوانی را که به دام زلف و خال کشیده وصیاددانه آنهاراصیدکند.

منظور اینست که نه تنها عاشقان ؛بلکه عارفان؛زاهدان وتمام کسانیکه ادعای عقل وخرد و دانش دارنددرمقابل این شیوه ی دلکش وفریبا؛ تسلیم شده وگرفتار ودلباخته خواهندگردید.

ازدام زلف ودانه ی خال تو درجهان

یک مرغ دل نماند نگشته شکار حُسن

ای خوشادولت آن مست که درپای حریف

ســر و دســــتار نداند که کدام اندازد

زاهـد خام که انکـار می و جام کند

پخته گرددچو نظر برمی خام اندازد

 روزدرکسب هنرکوش که می خوردن روز

 دل چون آینــــه در زنگ ظــلام اندازد

 آنزمان وقتِ می صبح فروغست که شب

 گرد خـرگاه افق پرده ی شـــام اندازد

زمانی هنگام نوشیدن شراب صاف و روشن  است که شب فرا برسدوگرداگردافق؛ پرده ی سیاه شام اندازد وتو بانوشیدن شراب صاف وروشن؛ همچنانکه روشنایی صبح رابه کام می کشی؛باروشندلی پذیرای صبح باشی. صبحگان شراب بنوش که زمان اجابت دعاست. 

به صفای دل رندان صبوحی زدگان

بس دربسته به مفتاح دعابگشایند. 

 باده با محتسب شهر ننوشی ، زنهار 

بخورد باده ات وسنگ به جام اندازد

به هوش باش که با محتسب شهر {کسانیکه همیشه نفع خودرا درنظرگرفته وحسابگرانی هستند که به محض احساس خطر؛پشت رفیق خودرا خالی کرده ودرصورت لزوم براحتی آنهارا می فروشند} شراب ننوشی وباآنهامعاشرت نکنی. چراکه محتسب؛ شراب تورا می نوشد و سپس جام تو را می شکند "نمک می خورد و نمکدان می شکند. "

اگرچه باده فرحبخش و بادگل بیزاست

به بانگ وچنگ مخورمی که محتسب تیزاست

حافظا سرزکله گوشه ی خورشیدبر آر

بختت اَر قُرعه بدان ماه تمام اندازد