حافظانه

 «امید وآرزو» برخلاف باورعامه ی مردم  واژه هایی فریبنده وویرانگرهستند. توهّم ورویابافی آدمی را درمسیرانحراف قرارمی دهد.  «مسیرحقیقی» نیازی به هیچ امیدی ندارد مقصد درجایی دوردست نیست که امیدوارباشیم روزی بدان خواهیم رسید مقصد وراه درعشق یکی هستند. همان لحظه که عاشق حقیقی شده باشیم پیشاپیش درمقصد هستیم (هردم که دل به عشق دهی خوش دمی بود) چیزی که اهمیت دارد رخ دادن عاشقیست نه به چنگ آوردن معشوق. عاشقی به چنگ آوردن وتهاجم وتصاحبگری نیست عاشقی حسی لطیفیست که به محض وقوع؛ سرور وسعادتمندی نیزرخ می نمایدوهمینگونه دل بستن وامیدواربودن به چنگ آوردن معشوق؛ عشق راازبین برده وشکست وناکامی ویأس ببارمی آورد این قانون تغییرناپذیر روزگارهست. حافظ نیز به همین نکته رامدنظرقرارداده و می فرماید:

دل عا‌شق پیشه ی من (ازروی خطا‌ی تملّک کردن معشوق) امیدوار وآرزومند که  روزی درآینده به وصال تو دست خواهد یافت غافل ازآنکه مرگ چونان راهزنان درسر راهِ عمرآدمی کمین کرده وهیچ امکانِ دورزدن ویاعبورکردن ازاین مانع نیز برای هیچ کس وجودندارد. مرگ نابودکننده ی آرزوهای آدمیست ومن می ترسم مرگ مانع ازاین شود که به وصال تونایل گردم.