آنان کـه خـاک را بـه نـظـر کیمیا کننـد

آنان کـه خـاک را بـه نـظـر کیمیا کننـد

آیا بُوَد کـه گوشـه‌ی چشمی به ما کننـد

این غزل احتمالاً درپاسخ به غزلیست که شاه نعمت الله ولی سروده و‌ادّعاهایی مبنی برداشتن کرامات ومداواکردن ِ صد درد را به گوشه ی چشمی مطرح کرده است! ابتدا غزل شاه نعمت اله رامرورمی کنیم:

ما خاک  راه  را به  نظر کیمیا  کنیم

صددردرابه گوشه‌ ی چشمی دواکنیم

درحبس صورتیم وچنین شادوخرّمیم

بنگرکه درسراچه‌ ی معنا چه‌ها کنیم

رندانِ  لا ابالی و مستان  سر خوشیم

هشیار رابه مجلس خود کی رها کنیم

موج   محیط   گوهر در یای  عزّتیم 

ما میل دل به آب و گِل آخر چرا کنیم

در دیده روی ساقی وبردست جام می

باری  بگو که گوش به عاقل چرا کنیم

ما رانفس چو ازدم عشق است لاجرم

بیگانه  را  به  یک  نفسی  آشنا  کنیم

ازخودبر آ و درصف اصحاب ما خرام

تا  " سیّدانه" روی  دلت با خدا کنیم