حافظانه

 باید درنظرداشت که درمسلک حافظ، انجام کارهای تشریفاتی مذهبی وتکرارجملات ازپیش آماده شده نیایش  محسوب نمی شود نمازونیایش حقیقی کاری نیست که کسی بتواندآن را انجام دهد. نمازونیایش حادثه ایست که باید اتفاق بیفتد وازاعماق وجودآدمی برخیزد. اماچگونه ودرچه شرایطی این اتفاق روی می دهد؟ 

باید دل وجانت سرشارازعشقِ بی قیدوشرط به هستی، آدمیان، حیوانات وگیاهان بوده باشد تا آن اتفاق معنوی یعنی نمازونیایش دردرونت رخ دهد "نیایش ونماز" حرکات نمایشی وتکرارجملات آماده شده نیست رویدادی درونیست.  دراین بیت معروف ومشهور به روشنی شاهدهستیم که نیایش دروجودحافظ اتفاق می افتد ونه تنها حافظ را بلکه محراب رانیزمتحوّل ومتاثرمی سازدآنچنانکه به فریادبرمی آید!

حافظ دراین بیت ناب می فرماید : قبلا  که طبق روال معمول نمازمی خواندم چنین احساسی راتجربه نمی کردم محراب به فریادنمی آمد حالت غریب به من دست نمی داد جملات آماده ای راکه حفظ کرده بودم تکرارمی کردم وحرکات مشخصی راکه یادگرفته بودم به انجام می رساندم وگمان می کردم که درحال نیایش هستم اماامروزدریافتم که من قبلا سخت دراشتباه بودم. این بار احساس غریب ومتفاوتی داشتم درنمازم اتفاق حیرت انگیزی رخ داد درحین نماز به یادجادوی کمان ابروی یارافتادم ترتیبات نمازم به هم خورد جملاتی راکه بایدبادقت تکرارمی کردم فراموش نمودم وبایادآوری جاذبه وجادوی ابروی یار غرق درعشقبازی شدم حالتی غریب وروحانی دردرونم پدیدارشد حیرت وشگفتی وجودم رافراگرفت ناگهان محراب نیزازحال من متاثّرشد وزبان به سخن گشود چیزی ماورایی دراینجا اتفاق افتاد که تاکنون سابقه نداشت!